"Nei, eg kan ikkje i kveld, eg skal gjere fjøs..."

¤

Når eg tenkjer på det -så saknar eg det. Når eg ikkje tenkjer på det -så saknar eg det ikkje like mykje.
Det eg tenkjer på er "å gjere fjøs" eller "å ta fjøsen" -ein kan også kalle det fjøsstell.

Etter den dagen då alt vart annleis (som de kan lese i innlegget 27.juli 2008) var vi tre sysken på 18, 14 og 12 år som meir eller mindre vart kasta inn i alt arbeidet som høyrer med på ein gard. Blant anna "det å gjere fjøs". Det var ikkje alltid like kjekt å bruke kveldane, for ikkje å snakke om søndagsmorgonane, til dette arbeidet, men sjølve arbeidet var alltid kjekt.

I går fekk eg lyst til å gjere fjøs.

Utan forsøk på å bruke store og overveldande ord, så må eg likevel få skrive at minna kjem strøymande over meg; igjennom meg.


Berre synet av denne døra og tankane på kva som er innom den, får meg til å skjelve. Eg er så inderleg klar over kva som er realiteten bakom døra, men i dag vel eg ikkje å tenke på det, i dag skal eg tenke meg nokre år bak i tid.
Vil du vere med inn vert eg glad. Her inne ligg ein del av meg. Ein del av historia mi. Ein del av det som har forma meg til den eg er i dag. Her er det minner. Eit utal gode minner, men også nokre vonde minner. Her har eg opplevd så utruleg mykje, eg kunne nok fort ha skrive kapittel nok til å fylle ei passe tjukk bok.

Innom døra er mjølkeromet. Det er her mjølkeanlegget er, glasrøra går gjennom heile fjøsen, med inntak for mjølkeapparat ved kvar bås. Mjølka vert pumpa derifrå gjennom glasrøra, og her på mjølkeromet renn den ferske, varme mjølka gjennom sila, vidare ned i slangen som fører ned i mjølketanken.

Før vi startar fjøsstellet må vi slå på lyset. Når eg i dag ser på desse brytarane tenkjer eg på kor mange gonger dei har vorte slått av og på. Eg tenkte ikkje på det før, men no gjer eg det. Det er kanskje rart, men eg gjer det likevel. Eg kan i alle fall sjå at det har vore gjort ein del gongar, plastdekselet som låg over brytarane er mykje vekkslite, det skulle nok beskytte mot fukt kan eg tenke meg.

Fjøsdressen min heng her visst enno, ein av dei vel og merke. Dei fleste var altfor store, bortsett frå den raude "Fiatagri-dressen"som eg fekk med Pappa den hausten eg gjekk i sjuande klasse og måtte gå i fjøsen kvar morgon før skule. Ytre omstende denne hausten gjorde sitt til at det vart slik. Eg kan hugse at det var ein travel, men lærerik haust.

Vask av hendene... "En god håndhygiene kan forebygge infeksjonsspredning" står det her, og det gjeld ikkje berre på kjøkenbenken og i helseinstitusjonar...

Som de kan sjå så var det "på stell". Det finnast vel ikkje så mange såpedispensarar med "sepepulver" lenger, men her er det fortsatt att litt! :)

Kva kallar eg dette då? Eg har visst gløymt namnet, men det har noko med måling av trykket å gjere. Eg kallar det ei vakumpumpeklokke. Kan du hugse at vi måtte fylgje med på denne ved oppstart av mjølkeanlegget, systa mi? Den svarte pila skulle stoppe på den raude pila, men av og til hengde den seg opp slik at vi måtte gi den eit lite kakk med oppvaskkosten, då brukte det å ordne seg.

Mjølkeapparatet heng her også. Dette har mjølka fleire hundretusen liter mjølk, slangane har nok vore skifta nokre gonger på den tida, men likevel fasinerande å tenkje på.
I dag, i tankane mine, tek eg det over skuldra og ber det med meg inn i lag med resten av utstyret som eg treng.
Dei har nok høyrt romsteringa mi no, dyra inni fjøsen. Eg kan høyre dei rolege, lågmelte "Mmmmhh" frå mjølkekyrne, og lyden av små kalveføter som trakkar forventningsfullt att og fram i kalveboksane sine, dei veit kva som ventar dei.
I det eg opnar døra inn til sjølve fjøsen har også sauene fått med seg det som skjer, og dei brekar i kapp med kvarandre, eit noko høglytt og støyande orkester, det er deira måte å ynskje meg velkomen på.
Men i dag er det ikkje slik.
Varmen og den gode fjøslukta slår ikkje i mot meg når eg opnar døra.
Lydane som før fortalde meg at det var mange som var glade for å sjå meg, er ikkje her lenger.
Ikkje skrapinga frå utolmodige hestehovar.
Ikkje den koselege "hmhmhmhm"-lyden frå islandshesten våra, lyden som kom då ho visste at vi hadde med ein brødskalk i lomma.
Ingen fjøskatt som kjem springande innimellom beina mine for å få seg ein mjølkeskvett og litt kos.
Lukta, lyden og dei andre sanseinntrykka i dag gjer at det kjennest TOMT.
Ikkje berre tomt i fjøsen, men også tomt ein plass inni meg.

Er du der kalven min? Eg saknar deg!
Hugsar du då du var nyfødd? Eg tørka deg med høy!
Kvar morgon og kveld fekk du mjølk med meg.
Av og til eg oppi bingen sat, då hadde vi det gøy!

Eg kjenner at eg har sete her før. Trøtt jente, med trøtte auge, søndagsmorgon etter ei laurdagsnatt. Godt å sitje her og kvile augene litt, lytte til lyden av den taktfaste rytma i mjølkeanlegget, berre slappe av eit par minutt før eg må klargjere neste ku for mjølking. Slappe av med fjøskatten kroande i fanget mitt, så glad for å bli kjæla med.
I dag er det ikkje slik, men det gjer godt å sitje her likevel. Mimre om ei tid som var.

Medan eg sit på fjøskrakken kikar eg bort på båsane. Det er berre halsbanda att etter dei store, vakre, kloke og snille dyra. Ja, for alle som er så heldige å kjenne eller har kjent ei ku, veit at dei også har sine personlegheiter slik som til dømes hundar har.
Ei av "mine" kjære kyr var Audhumle. Audhumle er vel eit av dei eldste kunamn i historia, og alle våre kyr hadde sjølvsagt namn, nokre gamle, andre nye, nokre vart oppattkalla av fotomodellar (!) og songfigurar; Carla Bruni og Trollemor bl.a. Til og med eit russisk namn; Dusjenka, som tyder "mitt lille hjerte" viss eg ikkje hugsar heilt feil... :)

Desse fôrtavlene med namn og nummer heng slik som dei gjorde sommaren 2000. Det er altså over åtte år sidan dei siste kyrne stod på bås her i fjøsen. Eg les på tavla til Audhumle her at ho leverte 40kg mjølk på ein dag i mars -00. Det er rett nok 40 kg fordelt over to mål, altså morgon og kveld, men det er likevel ein god del mjølk.


Det vart eit annleis fjøsstell i dag. Eg let att døra og takkar for alt eg har fått oppleve innom denne.
Takk til deg som var med meg inn!
Og for dei som ikkje synest det var så interessant, så har eg all forståing for det, dette var mest for min eigen del, som ein slags terapi for sjela mi:)
Det å leggje ned ei gardsdrift medfører i mange tilfelle ein slags sorgprosess med ei slags tap-kjensle, samstundes som det opnar seg eit "nytt liv". Den tida som ein har brukt på til dømes fjøsstellet kvar dag gjennom heile året, skal då fyllast med andre ting.
Eg kan ikkje seie anna enn at dei siste åtte åra har gått forrykande fort. Minner på godt og vondt har festa seg fast inni meg, eg ville aldri ha vore desse åra forutan.
(Det må presiserast at eg på ingen måte har hatt eineansvar for gardsdrifta, men eg har vore ein del av familiebedrifta.)

Fin fangst på sopptur!

Søndag er som tidlegare nemnt turdag. I går var ikkje noko unntak. Det har vore lite sopplukking med oss i år, då det har vore så altfor fint vêr til å gå i soppskogen. Vi har heller prioritert den meir opne bærskogen dei gongane vi har vore ute på tur hittil i haust...

Men i går vart soppkorga med på tur! Vi hadde vel eigentleg ikkje så store forventningar til fangsten, for vi plukkar kun dei tre sortane vi kjenner til; kantarell, traktkantarell og piggsopp.

Det var overraskande mykje sopp i skogen! Trass i at det har vore relativt tørt hittil i sommar/haust, så har det likevel vore nok fukt til at desse forunderlege vekstane har vakse seg store og fine!

For sopp er ein forunderleg vekst i mine auge. Spesielt dette med at nokre soppar er reine delikatessene og at andre soppar kan vere ekstremt giftige.

Eg er faktisk litt skeptisk til å ha med ungane på sopptur... På ein måte er eg livredd at dei skal plukke ein som er giftig og putte den i munnen, for der er mange giftige soppar som ser spennande og innbydande ut med tanke på dei flotte glinsande fargane.
Men på same tid synest eg det er viktig og kjekt å lære dei om naturen og om det som veks i skog og mark. Ikkje minst kan dei på denne måten lære seg repekt for naturen, om kva som kan vere oss til nytte -og om kva som kan vere skadeleg for oss.

Fotoapparatet var ikkje med på tur, men her er resultatet av sopplukkinga; mest piggsopp, ein og annan kantarell og traktkantarell.

Soppen vart steikt i smør, salt og peppar. Noko vart til pålegg på skive, men det meste vart "maula" opp av "sopp-snope-sjuke" ungar og vaksne:)

Utfordring

På hjertebloggen til Anna Lisa http://annalisasblogg.blogspot.com/ utfordra ho dei som hadde lyst, til å vise bilete av minst ei gammal dør.
Den utfordringa tek eg i mot.
Denne blå døra er ei av dei tre dørene som er på stabburet på garden.
(Stabburet er forresten eit kapittel for seg sjølv, nokre hugsar kanskje diktet som eg skreiv lenger nede på bloggen min, 25.august 2008.)

Stabburet er gammalt. Gamle gjenstandar er kjære for meg. Det er noko vakkert og løyndomsfullt med gamle dører. Stabbursdøra mi er ikkje noko unntak.

Som ein kan sjå på bileta, så er det ei stund sidan døra hadde malarkosten på besøk. Dette må det nok gjerast noko med slik at døra ikkje vert øydelagd av vêr og vind. For er det noko vi har mykje og nok av her på Sunnmøre, så er det vel nettopp vêr og vind!

Døra under her er også gammal, eg veit ikkje kor gammal den kan vere, men murane rundt er frå 1871.

Det er faktisk kjellardøra våra dette... Delar av kjellaren er enno jordkjellar, og den fungerar per i dag berre som opphaldsrom for blomsterkrukkene mine om vinteren.

Eg kan hugse frå eg var lita, kor spennande det var å gå ærend for bestemor ned i kjellaren. Den koselege knirkelyden då eg lyfta kroken av døra. Den gode, litt rå lukta av potetkjellar som minna meg på haustferie og potetopptaking. Hyllene innom som var fulle av glasflasker med heimelaga saft, titals glas med sylte av ulike sortar og ikkje minst alle Norgesglasa som inneheldt verdas beste heimelaga leverpostei!

Ja dette spora visst litt av, men slik kan det lett gå når eg har så mykje minner knytt til desse gamle dørene...

Så vil eg sende utfordringa vidare til den som har lyst, til å vise ei eller fleire dører som dei har eit spesielt forhold til.

Så vil eg ynskje alle som er innom, ein fortsatt fin søndag!

Ekstra PR :)

For tre veker sidan fekk eg ein pakke i posten.
Eg er med i ulike bokklubbar, men brukar å vere flink å avbestille då det ikkje er alle bøkene som fengjer meg like mykje.
Men tilbake til pakken. Pakken var sendt frå Cappelen Damm, og eg vart med det same litt irritert for eg meinte det at eg hadde avbestillt den siste boka derifrå. Men då eg åpna pakken vart eg KJEMPEGLAD!!! Det var ei bok som eg på førehand var lova å få tilsendt så snart den var ferdig. Eg nærast kasta meg over boka som låg framom meg. Eg visste nemleg i grove trekk kva den handla om. Og boka vart slukt, kunne ikkje legge den frå meg før eg var ferdig.


Tidlegare i år hadde eg besøk av forfattarane; far og son Arne og Arve Fuglum, som er vener av familien min. Arne har vore jamnleg på besøk her i garden kvar sommar så lenge eg kan hugse. Då eg var lita trudde eg at han var ein slektning, eg funderte vel eigentleg ikkje så mykje på slektskapen, men trudde at han var syskenbarnet til Bestefar. Seinare har eg fått høyre historia bak det nære forhaldet som han og min bestefar hadde.

På torsdag kom "Møre-Nytt", lokalavisa her, og då eg skumma igjennom opna det seg ei to-siders skildring av boka!
Den vert settpå som "ein viktig tilvokster til den skrivne lokalhistoria vi har i Ørsta frå før" (sitat frå Møre-Nytt 18.sept. 2008)



Arne Fuglum var berre 10 år i 1944, og då byen Bergen var ein utsett stad å vere under krigen, med eksplosjonar og allierte angrep, vart han saman med 4000 born frå Bergen evakuert frå byen. Han vart blant dei som vart sendt avgarde åleine, med ein namnelapp rundt halsen, til ei framand familie langt heimanfrå.

Arne kom til Ørsta, nærare bestemt til Åslagarden. Åslagarden er garden som eg har vakse opp på, og som vi bur på enno.

Det som gjer boka ekstra spesiell for meg, er at hovudpersonane er blant anna min Bestefar og mine oldeforeldre. Oldeforeldra mine døde før eg vart fødd, men bestefar var ein veldig god forteljar, og har fortalt så levande om familien sin at eg på mange måtar føler som eg har kjent dei.


"Byen brenner formidler et stykke vestlandsk krigshistorie sett gjennom tiåringen Arnes øyne, men også med utgangspunkt i mannen som var en viktig drivkraft bak Barnehjelpens evakueringsarbeid, journalist Egil Tresselt. Boken er spekket med øyenvitneskildringer og detaljer om krigshverdagen i Bergen og i Ørsta -og er også en hyllest til alle som åpnet sine hjem og deltok i arbeidet for å få byens barn i sikkerhet."
(Sitat frå baksida av boka)

Ekstra artig for meg er det at eg er via eit lite avsnitt bakerst i boka :)

Studineliv!

Studine med sånn passe bra studieteknikk...
Sjekk hjerneføda heilt til venstre på biletet;)
Heilt utruleg kor fort gjort det er å fortære ein halv kilo sjokolade når ein sit djupt konsentrert og fokusert i pensumlitteratur!!!

Siste veka har eg jobba flittig. Ja, eg tillet meg å skryte litt av meg sjølv...

Sidan det er nokre år sidan sist eg gjekk på skule, så skal eg ikkje legge skjul på at var det ein overgang frå å vere heimeverande i mammapermisjon, til det å vere "student med alt anna attåt"

Og; eg har fått høyre det. Opptil fleire gongar. Alle har ei formeining om dette. Og det som har slått meg er at det er så mange som lurer på "korleis dette skal gå?"
Eg svarar at "vi trur det skal gå bra", men det som då ofte kjem som følgande spørsmål er; "men kva med økonomien?", "har de råd til dette då?", "kva med alle ungane?", "ja, det vert nok tøft for dokke dette her", "korleis skal de få tid til dette då?", "kva med ditt og kva med datt", osv.

Det er ikkje meint å henge ut nokon som har tenkt eller sagt desse fråsegnene, for eg kan til ei viss grad forstå at folk lurer. Men det som eg reflekterar over er: kva er det som gjer at andre skal vere så opptatt med å sjå hindringane og eventuelle vanskar som kanskje skulle oppstå? Dette er då noko som vi strengt tatt sjølve har gått både ei og to runder i heimen med, og vi har vurdert det dithen at dette skal vi greie!

Vi ser heilt klart at det kan by på utfordringar dei komande åra, ikkje minst ser vi at vi av og til er bortimot avhengige av at vi har hjelpande hender rundt oss (Ære vere dokke som stiller opp for oss på ulike vis!!!) Desse hjelpsame hendene ser vel som oss verdien av at vi skaffar oss meir utdanning, og vi håpar og trur at det vil kome familien tilgode også.

Ein annan ting er at vi må vere flinke å disponere tida våra godt (seier eg som sit her og bloggar...;) Dette er vi sjølvsagt klar over utan at andre skal sjå seg nøydde til å fortelje oss kva vi har tid til og ikkje. Eg trur det hadde vorte tatt ille opp om eg skulle kommentere andre sine prioriteringar både når det gjeld tid og pengar.

Det skal vere sagt at det er mange som berre har lovord og lykkeønskingar å kome med til oss. (Kva dei eigentleg tenkjer kan dei berre svare for sjølv;)), men eg trur at det er vel meint hjå dei aller fleste.

Vel meint trur eg eigentleg det er frå "kritikarane" si side også, for eg likar å tru på det positive i alle. Kven veit, kanskje er det til og med nokre som er litt misunnelege? :)

Det var visst litt godt å få lufte dette!

Haust ute -haust inne

No er det haust.
På skikkeleg.
Denne overgangen mellom sommar og haust som eg synest er litt vemodig, den er no over.
No nyt eg haustdagane i fulle drag, eg syg til meg fargane og luktene -ja for det er noko som heiter haustlukt, og mine luktelaukar elskar lukta av haust. No er det dessverre vanskeleg å formidle desse sansestimuli over nettet. Men dei nydelege fargane på desse bileta her, skulle vel tilfredsstille dei fleste auge som let sitt blikk kvile litt her...

Søndagsturen for to dagar sidan baud på mange flotte motiv, det var berre å knipse i veg.

Eg brukar alltid å ende opp med fullt minne på kamera før turane våre er over, så eg må bla og slette litt undervegs. Pc'en min er nedlessa av bilete, for eg er av den typen som har problem med å slette det som eg allereie har lagt inn, for eg skal no kanskje bruke det i eit-av-dei-mange-albuma-som-eg-skal-lage-ein-gong...

Noko som høyrer med når eg er komen i haustmodus, det er å lage til hauststemning inne. Då vi flytta inn i huset her for snart 3 år sidan (18.oktober), var eg sjølvsagt i haustmodus, så gardinene vart på stova og kjøkenet vart deretter. Eg synest fortsatt at dei er kjempeflotte, dei gjer ganske mykje av seg, noko som eg synest dei godt kan gjere den mørkaste halvdelen av året.

Rustfarga panelgardiner frå "Black design" på kjøkkenet

I går tok eg ned dei flortynne blondegardinene som eg brukar å henge opp når den siste snørida har smelta (ikkje kvart år det er like lett å vite kva som blir den siste snørida, men, men...)
Om sommaren likar eg at lyset får flaume fritt gjennom romma, så då passar det godt med lyse lette gardiner, men når det vert mørkare ute likar eg best litt kraftigare tekstilar.

Haustgardinene på stova, her frå sofakroken. (Nei, eg har ikkje Ektorp-sofa;) denne er frå Skeidar -kjempegod! )

¤

Kjekt å leite fram alle lysa igjen! Litt stearin har vi vel brent i sommar også, men her med oss er det hausten som er høgsesongen for slikt, i tillegg til jula då sjølvsagt! :)

Kraftig fat i tre frå "broste", stemningsfullt med lys på. Spisestua er arvemøblar.

¤

Gjett om eg er glad for å ha peis i hus! Ikkje nødvendigvis for varmen sin del, for vi har varmepumpe som sørgar for fin temperatur. Men kor koseleg er det vel ikkje med vedfyring?

¤

Så når kvelden er komen, ungane er lagde, kjøkenet og stova er nokonlunde rydda; då er det vaksentid. Gjerne med ein kopp te med noko godt attåt. Vaksentid er heilag for meg, men det skal eg kome tilbake til ein annan gong.

Eg og mannen min er ikkje kaffidrikkarar, men te er godt!

Eg ynskjer alle som er innom ei strålande veke, nyt kvar dag!

Vil du vere med på tur?

I dag var vi på søndagstur i Kvanndalen. Med det nydelege haustvêret som vi har hatt meir eller mindre heile september, finst det ikkje unnskuldningar for ikkje å kome seg ut å nyte dagane.

Mange trur at blåbærsesongen er over for i år, men eg og Elisa kan stadfeste at det ikkje er tilfelle. Vi fann dei søtaste og saftigaste blåbæra du kan tenke deg, store var dei også, så Elisa ville tre dei på eit strå.

Dei fleste bæra kom ikkje så langt som til strået, men tok snarvegen til våre to blåbærhungrige munnar:) Mmmmm...... Eg trur eg må ta turen i morgon igjen, kan vere godt å ha litt ekstra i frysaren, har høyrt at blåbærsmoothie skal vere godt!

¤

Her har Teppevevaren vore på ferde, han lagar dei nydelegaste spindelvev som samlar haustdoggen så vakkert i teppet sitt. Vi såg ikkje noko til vevaren sjølv, men kunstverket var eit fryd for auget!

¤

Ei ravn fekk oss til å lyfte blikket. Ho gleid så fint over hovuda på oss, skal tru om ho hadde det like fint som oss? Utsikta skulle i alle fall vere upåklageleg.

Gjensynsglede :D

Tidlegare denne veka var det marknad med underhaldning frå alle klassene ved Øyra barneskule.
Dei var alle veldig flinke å synge og underhalde til stor glede for foreldre, sysken og besteforeldre.
Då Stine var ferdig å synge oppdaga ho småsyskena sine på sidelinja, sjå og nyt:







Som mor og stemor er det utruleg godt å sjå kor glade ungane er i kvarandre. Heil- og halvsysken er det berre vaksne som bryr seg med, ungane skiljer ikkje slik.


Er det rart hjartet mitt svulmar?

Jaktstart!

10.september er ein årleg merkedag her i heimen. Då er det jaktstart!

Eg er sånn passe interessert i jakt, har faktisk tatt jegerprøva for nokre år tilbake, men å ha utøvd noko særleg jakting bør eg ikkje skryte på meg. Berre nokre få leirduer har eg felt, der eg bomma på flesteparten...

Men eg har vakse opp med ein jaktinteressert pappa og etterkvart ein bror med jakt som lidenskap. Dei jakta i hovudsak på hjortar og ryper, og eg kan hugse at Pappa sa noko om at det var den totale opplevinga som gjorde jakting så meiningsfullt.
Det trur eg på. For nærare naturen kjem ein knapt; tenk å sitte på post ute i skogen i gryotta ein nydeleg haustdag. Sitte heilt stille og berre kjenne på det å vere til, kjenne etter med årvåkne sansar.

Ande i den skarpe lufta som er heilt spesiell denne årstida, kanskje kjenne at det riv litt i ein kald nasetipp.

Lytte etter lydane som skogen gir frå seg, visne blad som takkar for seg med ei siste helsing frå sommaren som var, der dei sakte fell ned frå trea. Rasling frå lauvet som allereie har funne sin plass i det stadig veksande vinterteppet. Kanskje er det ei mus eller ein annan smågnagar som er ute på tur?

Speide, kike, sjå seg rundt, er dei her hjortane som gjekk her i går? Spora etter dei er ferske, dei kjem nok tilbake.

I mellomtida er det mykje fint å kvile augene på, dei høgste tindane har kanskje allereie fått seg eit kvitt teppe, som sola prøvar å sleikje av etterkvart som ho stig på himmelen. Aldri er fargane så sprakande som dei er om hausten, eit fargespekter som kan gi ein tårer i augene fordi det er så vakkert. Kanskje har dei til og med fått seg ei glasert hinne av årets første frostnatt?

Mannen i mitt liv er også glad i å gå på jakt, han jaktar helst ryper høgt til fjells. Så dagen før dagen må alt vere klart.

Vi er så heldige å ha eit lite krypinn av ei jakthytte vel 500 moh, midt i mellom høge fjell og tindar. Eit paradis på jord, paradoksalt nok ligg den rett ved inngangen til Helvetesdalen...

Rypejakt er gjerne ei meir sosial form for jakt i mine auge, då ein godt kan gå fleire i lag, og likevel gå seg på ein flokk med ryper.
Felles hjortejakt der det førekjem jag på hjortane, er eg ikkje så begeistra for. Eg likar ikkje tanken på at dyra døyr i ein slik stressa og angstfylt situasjon som dei sikkert er i når dei vert jaga...

Slik såg det ut ved inngangpartiet vårt kvelden 9.september; Nypussa fjellsko, nyimpregnert jaktdress, sovepose og ikkje minst sekken med det rare i, deriblant ei nypussa og demontert hagle:)

Ein nydeleg haustdag... eller er det sommaren som ikkje vil gi seg enno?

Eg nyt det. Eg har bestemt meg for å nyte det. Eg skal nyte kvar ein einaste finevêrsdag utandørs, så langt det let seg gjere.

For om ikkje lenge er vinteren over oss, med puddersnø og kulde (som eg forøvrig likar ganske godt), men også med slaps, med våte barnehagekle i fleng -kvar dag, med snømåking og kalde bilar, med ei sol som har gøymt seg bak fjella -og som brukar laaaang tid til å klive seg opp dit eg likar henne best.

Eg merkar at eg for kvart år vert meir og meir melankolsk når det gjeld denne overgangen frå sommar til haust. Ikkje fordi eg ikkje likar hausten, for hausten er vel kanskje den nydelegaste årstida vi har? (Ja, eg veit at eg seier akkurat det same om våren når den kjem... -og sommaren...) Men det er liksom som at ein avsluttar ei god bok, og berre ventar på at oppfølgjaren skal kome, som i denne samanheng ikkje kjem før til neste år.

I år har vi vêrmessig sett hatt ein kjempefin sommar her på sunnmøre, med fleire fine varmeperiodar. Siste veka har vi også hatt det fint, så fint at eg i går leita fram bikinien igjen!

Eg vert ikkje heilt einig med meg sjølv om det er fine haustdagar vi har, eller om det er sommaren som ikkje heilt vil sleppe taket enno. Uansett; eg har bestemt meg for å nyte det!

Ungane vil heller ikkje sleppe taket på sommaren. Då far i huset ropte oss inn til middag i dag, lurte Elisa på om vi ikkje kunne ete den ute? Før vi fekk tenkt oss om var ho allereie på veg inn i garasja der eg hadde stabla vekk plaststolane, og kvifor ikkje? Vi tok med oss fata i handa og inntok middagen i all enkelheit i hagen. Godt var det, og til dessert; nydelege opal-plommer frå eigen hage.


Etter middag var det tid for endå meir uteleik. Reiestativet som dei fekk i sommar har vore mykje brukt, ikkje berre til reiing, eg har observert mykje artig rolleleik med mange gode gullkorn frå gullungane mine derifrå:)

Ekstra kjekt er det å reie seg når heile familien ser på, skubbar fart og knipsar bilete;)
Til og med Linnea storkosa seg, for kvart frydefullt hyl frå ein av dei andre ungane, sette ho i ei latterkule, som igjen utløyste endå meir latter frå storesyskena :D

Matias er flink storebror når han vil:) Her hjelper han Eirik med å skubbe fart. Det er vel blant anna slike ting ein har storebrødre til? Gode gutar er dei i alle fall begge to! :)

Skulestart!

I dag var det skulestart for mor i huset:)

.

Eg må vedgå det, eg var både spent og litt nervøs før denne dagen kom. Det er litt over seks år sidan sist eg sat på skulebenken, men då eg i dag sto på høgskulen i registreringskø, hadde eg ei kjensle av at desse seks åra berre hadde vore ein litt over middels lang sommarferie.

Dei same blide reinhaldarane var å sjå rundtomkring i fellesarealet, damene i bokhandelen såg ikkje ut til å ha vorte eitt år eldre, skulen og klasseroma var akkurat som før. Men noko var annleis; eg har aldri før verkeleg gledd meg til å ta til på skule og alt pensum som høyrer med.

.

Fire A4-sider litteraturliste, her skal det lesast! Eg gledar meg!!

.

Eg kan røpe det no, at eg allereie i januar i år kjøpte bøker til helsesøsterutdanninga, før eg hadde søkt på studieplass og ikkje minst før eg vart teken opp som student. Det seier kanskje litt om kor mykje eg har ynskt dette, og kor eg har gledd meg?

.

Då eg fekk ein stor konvolutt frå høgskulen i vår, var eg som ein unge på julaftan, kunne ikkje få opne den fort nok. Og reaksjonen som kom då eg las at eg var ein av 50 som hadde fått plass på helsesøsterutdanninga, kan nesten ikkje skildrast. Eg måtte ringe alle mine nære slik at eg fekk dele gleda med dei, og eg feira med kake i lag med mannen min. Det bobla inni meg -herleg!

.

I dag var altså første skuledag. Femti forventningsfulle jenter i ulik alder, sat som tende skulelys og tok til seg all informasjon -som er ganske typisk for slike "første-skuledagar" :)

Eg trur at alle var stolte av seg sjølv, -i alle fall var eg det, då vi fekk høyre at det var over 150 søkjarar, og at vi var av dei 50 som hadde fått plass...

.

Så no har det starta ein ny kvardag for oss. Sidan Svein Erik også skal studere, er vi no to studentar i hus, det kan nok by på utfordringar både sånn og slik, men vi trur at det skal gå bra.

.

Heldigvis har vi gode hjelparar, slik som mi kjære mamma som stillte opp og var med meg i heile dag. Dvs ho passa Linnea medan eg hadde forelesing, så fekk eg amme i pausene;)