Fjelltur i snøkave

Etter ei heil veke innandørs med ein kjedelig kink i nakken, var det på tide å få lufte både kropp og sjel.

 

Fredag var det duka for Linnea sin første pulktur. Vêret vart grundig observert via yr sine vêrmeldingar frå tidleg på dag, og sola skein frå ein bortimot skyfri blå himmel då vi pakka sekken og tok laust heimafrå. Ikkje før vi hadde fått pulken ut av bilen og teipa på dei gamle, slitte skifellane, jau då kom den einaste skya på himmelen og la seg over oss:( 

Heldigvis har både eg og min kjære vore ute for både eitt og fleire snøfall oppigjennom åra, og ikkje minst veit vi at vêret skiftar fort på våre kantar, så vi var godt rusta for fjelltur sjølv om snøen lava ned rundt oss.

Tidspunktet for turen var ikkje tilfeldig valt, men lagt opp etter Linnea si kvilestund. Ho fann seg godt tilrette i same fjellpulken som eg låg i på min første pulktur:) På ei seng av heimeflådd(!) saueskinn, sovna ho allereie før vi hadde gått 100 meter. Det var ikkje fritt føre at eg misunte henne litt der ho låg... Tenk å ligge godt innepakka og verte vugga i søvn av den taktfaste rytma av far sine ski og stavtak:) Då var det verre med meg som gjekk der bak, aldri så lite sur og misnøgd med at vêret vart som det vart:(

Takka vere min kjære sine oppmuntrande og positive kommentarar om kor flink og sprek ei kjæring han har (jada, han smurte godt på ;) ) så trakka eg i veg vidare. Rart kor lite som skal til for at humøret skal stige eit par hakk, endå eg veit at den spreke kjæringa han snakka om, slettes ikkje er i toppform for tida...

 

Etter at kroppen var komt i gang, og blodpumpa hadde stabilisert seg på ein fin slagfrekvens, då kunne eg endeleg kjenne kor godt det var å vere på tur. Med gore-tex hetta godt snurpa rundt hovudet, var det omtrent som å gå i si eiga vesle verd. Lyden av min eigen pust og puls dyssa meg inn i eventyrland, eit eventyrland så kvitt og reint så langt auge kunne sjå (det var forresten ikkje så veldig langt eg kunne sjå til tider...) Mjuk og fin puddersnø, akkurat passe djup slik at det ikkje var så tungt å gå. Det einaste aberet var den lite samarbeidsvillege nakken som trua med å låse seg igjen:@

 

Spreke, flinke, gode og oppmuntrande mannen min! Hadde eg spurt om eg kunne få sitje på skuldrane hass så hadde eg kanskje fått det? :)

Så lenge eg fekk gå bak han og pulken i opptrakka spor, så var det ei god løysing det!

Som ein kan sjå utifrå bileta, (som er av variabel kvalitet, mobiltlfkamera måtte nyttast då kompaktkameraet vart utlada undervegs) så skifta vêret litt innimellom. Eg var snar å knipse nokre bilete dei få gongane sola braut igjennom:)

På toppen var det ikkje mykje freistande å pakke ut nista, nei! Vi skunda oss å ta av skifellane før vi gjorde pulkførarbyte.

Til dykk som undrast på om det var så lurt å drage med seg eit "liteban" på fjellet i snøkave og minusgrader: Eg kan love dykk at ho låg både varmt,trygt og godt! Sjølv om pulken ser veldig nedesnøva ut, så var ikkje jenta det. Pleksiglaset sørga for det. Og jada, ho fekk puste:) Dette gjer vi gjerne igjen ein annan gong også!

 

Ja, eg har kjennskap til "Crebs-syklus"... Å stå i plog heile vegen frå toppen av Melshornet og ned, det kjennest i låra!!!

Aller helst hadde eg nok trengt å øve meg på godkjende telemarksvingar heile vegen nedatt, spesielt med tanke på dersom eg skal delta i det årlege telemarkrennet på Bondalseidet i påska. "Slalom-stilen" min fell ikkje i god jord hjå portvakter og portvaktdommarar, nei der skal rett vere rett!

Ingen har fått så mange tilleggsekund som meg oppigjennom åra...   

Ei glad og fornøgd Linnea i bilen på veg heim, noko uvitande om heile fjellturen:) Ho våkna ikkje før vi var på veg nedatt.

Vel heime -og etter ein varm dusj, kunne vi endeleg setje oss ned og nyte den gode nistematen!

Og dei var begge samde om at det hadde vore ein gild tur:)