Om å passe på tinga sine...

Desse fine fjella ynskjer meg god kveld og god morgon kvar dag. Eg kjenner meg trygg og sterk når eg er nær fjella "mine", men det skal eg skrive meir om ein annan gong.

Som de kan sjå på biletet her så har den første snøen lagt att eit kvitt teppe på fjelltoppane, då er det ikkje godt å vite kva dag vi vaknar til snø på tunet.
Difor var det tid for den O'store "rydde-ute-før-snøen-kjem-dagen" i går. Det er ikkje særleg kjekt å finne øydelagde leiker ute når det vert vår, berre fordi vi ikkje har vore flinke nok til å passe på tinga våre.
Dette med å passe godt på ting, er forresten noko som eg og syskena mine har "fått inn med morsmjølka", og eg trudde at dette var ei sjølvfylgje for alle andre også. Etterkvart har eg dessverre erfart at det ikkje er slik. Bruk og kast mentaliteten gjeld i aller høgste grad, trass i at det siste åra har vorte eit større fokus på gjenbruk. Det er ikkje få gongar eg har snappa opp fråsegner som "ja, ja, det er berre å kjøpe nytt" dersom noko har vorte skada eller øydelagt. Det vere seg alt frå små ting som eit hol i ein lest, til litt større ting som til dømes eit punktert sykkeldekk.
Med ei viss fare for å verke snusfornuftig, så vågar eg likevel å seie at dette skremer meg.
Når eg høyrer at ungane seier nettopp desse orda "det er berre å kjøpe nytt" anten det er det at dei har fått flekkar på kleda som ikkje går vekk, at dei ikkje finn igjen attgløymde ting, at dei er uheldige å øydelegge noko osv. så kjenner eg at det er noko som gjer opprør inni meg!
Det er sjølvsagt ikkje ungane som kan lastast for desse korttenkte konklusjonane; dei ser og lærer det meste av oss vaksne. Har vi svikta i oppdragarrolla, ikkje vore tydelege nok, ikkje fortalt dei viktigheita av det å passe på? Enkelte vil kanskje hevde at skjødesløysa er forbigåande, dei er berre ungar, ein kan ikkje forvente seg anna frå dei.
Eg trur ikkje det er slik.
Eg trur at ungar forstår viktigheita av å passe på, berre dei får forklart det på ein slik måte at dei verkeleg skjønar det.
Eg vil ikkje at ungane våre skal vekse opp med ei likegyldig haldning til ting dei omgir seg med.
Eg vil at dei skal lære seg å verdsetje det dei har, slik at dei lærer seg å halde orden på og halde i orden det dei har.

No håpar eg det ikkje vert oppfatta slik at eg er i mot å kjøpe nye ting, for det gjer sjølvsagt eg også frå tid til anna. (For ikkje å snakke om mitt tidlegare storkonsum av kle og sko! Det er ikkje få sekkar med kle eg har sendt avgarde til Russland og Ukraina. For ikkje å snakke om alle kassene eg har ståande fulle med kle og sko som eg ventar på skal verte "in" igjen, og om det ikkje skulle skje, så har eg nok kle og sko til å kle ut ei heil skuleklasse -og det kan kanskje verte aktuelt om nokre år?;) )
Det eg er i mot, er "kjøp-bruk-kast". Då likar eg betre "kjøp-bruk-gjenbruk".
Eg set stor pris på å få arve. Arvekle og arveting er frykteleg undervurdet!

Noko av det som dukka opp under ryddinga ute i går, var ein gammal kjenning av meg, det var min første sykkel! :) Eg kan hugse tilbake til den sommaren eg vart fire år, då sykla eg mykje på denne. Noko som eg også hugsar var at sykkelen var arva frå eit syskenbarn av mi mor (ikkje noko i vegen med minnet mitt, nei:))

Setet som var på sykkelen då eg overtok den, meinar eg å hugse var svart. Det var øydelagt så pappa fekk tak i eit nytt raudt sete til meg. Det var den gongen det var mogleg å få kjøpe delar til syklar og anna utstyr, slik at det var lønsamt å reparere framfor å kjøpe nytt.

Slik er det dessverre ikkje i dag. Då vi i vår skulle setje i stand ein brukt sykkel (kjøpt ny for ca 8 år sidan), var vi nøydde til å skifte eit utslite dekk. Svaret vi fekk på sportsbutikken var at det ville løne seg for oss å kjøpe ein heilt ny sykkel, då prisen på eit nytt dekk ville vere nesten like kostbart som prisen på den billigaste sykkelen i butikken! Er det rart at vi lever i eit bruk og kast samfunn?!

Desse trødene har eg trakka mine mil på... Fram og tilbake på grusvegen gjennom grenda vår. Etterpå var det bror min som brukte sykkelen nokre år, han trakka nok sin del på desse trødene han også.

Ikkje snakk om punktering på slike dekk nei! Dekka her er nok like gode som dei var for 30 år sidan, då er det verre med det som har rusta... Hjulet går rundt endå det, men etter å ha levd minst 20 år ute under eit stabbur utan å ha vore i bruk, så fungerar det nok ikkje like godt som før. Tenk kor fin sykkelen hadde vore dersom han hadde stått innandørs alle desse åra! Men det er sjølvsagt grenser for alt ein skal få plass til innandørs også...

Den som ryddar og leitar han finn! Den gamle trehjulingen min har ikkje vore åleine under stabburet alle desse åra:) Dette er syster mi sin første sykkel. Då det skil berre vel 1,5år i mellom syskena mine, så kan eg tenke meg at ho fekk seg ny sykkel fordi bror min enno brukte den andre sykkelen. "Quality toys" står det her. Eg kan vel seie meg einig i det, eg trur kvaliteten på trehjulssyklar var betre før. (Ja, eg er ei slik som synest at mykje var betre før... ;) )

Det ser faktisk ut som at ein omgong med støvfilla og litt pussing av rust her og der, kan gi "Putte" ein ny vår! Det hadde vore kjekt!!!

Kanskje kan det vere med på å lære ungane kor bra det er å passe på tinga sine? Det som vert handsama med ei var hand og omtenksamt sinn kan få ei langt og godt liv... Dette gjeld vel forresten for det meste her i livet? :)

Ha ein fin dag, enten du går i gamle "arve-kle" eller spradar rundt i splitter nye bukser;)